Barjo Gempal ora sida nerusake lakune. Dheweke banjur nyedhaki wong sing ngang­go rompi ireng kuwi. Ing ce­dhake wong kuwi ana pit motor sing diparkir. Barjo Gempal nggatekake pit mon­tor kuwi. Ing slebor mburi ana tulisane ‘kalem lur, jaga jarak!’. Padha karo ciri-cirine pit montor sing dicritakne Jini wingenane kae.

Wong rompian ireng mle­bu warung sate. Barjo Gem­pal melu mlebu warung, lungguh cedhak. Wong rom­pinan ireng pesen sate rong porsi. Barjo Gempal pesen wedang jeruk, dheweke ora seneng mangan daging. Marga pekewuh, wusanane Barjo Gempal uga pesen sate, nanging diwungkus.

“Daginge boten sah dilolos saking sunduke,” tem­bunge Barjo Gempal.

“Nggih, Mas,” wangsulane bakul sate.

“Mriki aman-aman mawon nggih, Dhe. Mboten enten obong-obongan kados Ma­nyaran dhek wingi-wingi nika,” tembunge Barjo Gempal mancing rembugan karo bakul sate.

“Aman-aman mawon, Mas. Njenengan Manyaran ta? Kula nggih krungu kabar tirose mrika enten kios kobongan.”

“Leres enten kobongan. Nanging ka­dose diobong. Tiyange sing ngobong ciri-cirine nggih pun dingertosi. Kantun nengga mawon, mugi-mugi enggal kecepeng.”

“Ooo, warunge Jini nggih, Mas?” pita­kone salah sijine wong sing jajan ing wa­rung sate kuwi.

“Inggih. Kok priksa, Pak?”

“Kula nggih Manyaran.”

“Manyaran pundi?”

“Punduhsari. Hla njenengan pidalem Manyaran sisih pundi?” wong kuwi genti takon.

“Kula Makarang. Celak Umbul Naga.”

“Wow, inggih. Mbaleni kios sing ko­bongan niku wau, Mas. Yen diobong kok ya tegel banget sing ngobong niku? Ke­bangeten. Gek karepe napa? Upami saing­an mbok nggih sing lumrah mawon. Cetha yen rejeki niku sampun wonten sing nga­tur.”

“Pikiran kados ngaten niku rak yen sing ngobong tiyang waras, Dhe. Genah yen waras mboten bakal tumindak kados nga­ten. Malah gur diwolak-walik ya, Dhe?” gu­yone bakul sate.

“Muga-muga wae ya gek enggal ke­cekel. Ben entuk ukuman murwat karo tu­mindake. Mesakake sing duwe kios. Mbu­didaya golek pangan apik-apik kok dirusuhi.”

“Inggih. Kamangka Mbak Jini nika nggih mung nyewa, sanes kiose piyambak.”

“Jarene anake sing isih cilik meh ke­drawasan, ana njero kios ora bisa metu. Untung wae ana sing nylametke. Leres ngaten nggih, Mas?”

“Inggih.”

“Sinten Mas sing nulungi niku?  Tirose mantan napi, leres Mas?”

“Tirose mekaten.”

“Niku nedahaken menawi…………..