Tembung Reuni manut basa kamus asale saka tembung Re Union, sing tegese bali kumpul. Mula banjur ana parikan, Suwe ora jamu, jamu pisan godhong kimpul. Suwe ora ketemu, ketemu pisan bareng kumpul lan muga-muga babagan (bab) Reuni senajan bola bali di mot ing PS, ora mboseni, amarga beda-beda isine. Kaya Reuni sing dianakake kanca kancane penulis (sakteruse tembung penulis diganti :aku), nalika tanggal 8 April 2018 kepungkur ing Java Resto Cilacap. Ing Reuni mau, kanca kancaku tamatan SMA Negri Cilacap (Saiki SMA Negri 1) angkatan ke 5 (lima) taun 1965 bali kumpul, sebab ana sing ngajak lan nyeponsori (ngragadi) yaiku salah siji bekas murid sing jenenge Ahmad Djunedi, sing wis “dadi wong” (Akuntan Publik) ing Jakarta.

Dina Minggu esuk tanggal 8 April 2018 jam 09.00 ing plataran Java Resto,wis akeh mobil lan sepeda motor parkir. Aku teka mbonceng motor diterake putuku wadon. Kira-kira rong minggu sakdurunge, aku dihubungi kanca, ora mung liwat HP, nanging uga ditekani mas Wasid Prayitno lan Siswanto. Wong loro wanti-wanti, supaya suk tanggal 8 April 2018 aku kudu teka. Aja ngundher bae nang ngomah, dupeh wis dadi wong pensiunan. Jane nalika isih dines, kira-kira taun 1990-an, nalika nang SMA Negri 1 Cilacap dianakake Reuni Besar sing dirawuhi bapak Soebijakto Tjekrawerdaja, Menteri Koperasi wektu iku. Ing kana aku ketemu karo seniorku lan yuniorku, luwih-luwih sing wis padha “dadi wong”, antarane Soebijakto mau, sebab panjenengane uga tamatan SMA Negri Cilacap angkatan ke 2 (taun 1962) lan Fuad Bawasyir angkatan ke 8 (1968) sing dadi Menteri Keuangan. Lan kanggo ngiket saiki uga wis ana pakumpulan para alumnus SMA Negri Cilacap disingkat IKASMARICAP. Mung emane aku ora ketemu kancaku nunggal kelas, apa aku sing wegah nggoleki wong campur karo siswa-siswa sing sakpantaran anakku, akeh banget, dadi rasane ora marem. Mula reuni durung rampung aku wis ndhisiki bali ngantor. Ing Reuni taun iki (tangga 8-4-2018) mligi kanggo tamatan 1965 sing wektu iku ana 5 (limang) kelas. Yaiku; sekelas jurusan Bahasa dan Budaya (Bud), rong kelas jurusan sosial (3 Sos 1 + 3 Sos 2), sak kelas jurusan ilmu pasti (3 Pas), lan sak kelas jurusan ilmu pasti-alam (3 PAL). Yen teka kabeh, mesthine kurang luwih 150 an nanging kok mung teka kira-kira sakpretelone. Mbuh apa sebabe, sing jelas sak dawane 53 (seket telu) taun pisah, mesthi bae wis akeh kahanan sing owah sing jelas aku nggoleki kanca nunggal kelas (3 Sos 2). Aku ketemu Ahmad Djunedi lan Rosikin sing dadi pengusaha Restoran ing Jakarta Selatan Wondene kanca liyane mung ketemu Rasim Amirudin, wis sering ketemu sebab padha dene manggon ing Cilacap. Wah, rasane ati seneng, amarga nembe ketemu maneh sajroning wektu seket telu taun, mligine karo si Ahmad Djunedi lan Rosikin mau. Yen dipikir ya aneh, ing atase isih padhadene nang tanah Jawa, mligine Jakarta sing dadi pusate apa bae, kok ora tau ketemu blas. Kang mangka aku sering nang Jakarta, tilik anak-anakku sing nyambut gawe lan manggon ing Jakarta lan kanca liya nunggal kelas sing ana Jakarta ya akeh, antarane Suyati sing jare kanca-kanca digarwa dening perwira menengah AU lan Sri Miati sing dadi pamen Kowad III. Nanging kabeh mau ora kepikir, ya amarga mung mikir kuluaargane dhewe-dhewe.

Bali marang Reuni tanggal 8 mau, kabeh ketemu lan kabar kinabaran, nyuntak rasa kangen, leh-lehan. Kelingan nalika lagi dadi bocah sekolah, kelingan marang bapak lan ibu guru, antarane; Bapak Basuki Raharjo, pak Oyob sing sering ditirokake yen lagi mulang, pak Syafei sing pindhah Jakarta, sing jare guru killer, pak Suwardjo guru basa Jawa, pak Sabar guru olahraga, bu Isdiati sing akhire dadi garwane pak Sabar, bu Karneli guru basa Inggris III, nganti tekan bagian TU lan kantin sekolah Wektu iku gandheng wis dudu remaja maneh, dadi wis ana sing nduweni krenteg utawa “menaruh hati” antara siji lan sijine. Kepengin yang-yangan, cara siki pacaran Nanging ya mung meneng menengan, ora wani terus terang, amarga isin utawa pekewuh. Yen ana sing wani terang-terangan ya dadi kembang lambe sekolah. Malah ana sing “bersaing” karo salah sijine pak guru, jalaran gurune nom-nom lan akeh sing durung krama. Bareng kumpul sing ditakokake umume ya bab kahanan kulawargane dhewe dhewe, antarane; anakmu pira, putumu pira, sebab angkatan taun 1965 ya wis padha dadi manula, wis kepala pitu, lan ya muji syukur ing ngarsane Gusti Kang Maha Kuwasa, dene isih padha diparingi umur dawa, sebab wis akeh uga sing tinimbalan bali sowan ing ngarsane Gusti Allah, alias wis almarhum. Ora ana sing nakokake pangkatmu apa, donyamu pira. Dadi ora ana sing kaya critane Prabu Dasamuka ing pawayangan yen nembe ketemu karo wong anyar katon : “Weladalah, jagad dewa Bathara, ya donyaku, ya bandhaku, ya ngamal-ngamalku dhewe, haa,haa,haa”

Ing Reuni mau Panitia gawe aturan; siji, olehe komunikasi/omong-omongan nganggo basa Banyumasan (basa ngapak-ngapak, jare wong wetanan). Loro; Ora kena nyebut/ngundang bapak apa ibu marang sepadha-padha kanca, kenane mung nyebut inyong, rika, sampeyan, kang apa mbekayu. Telu; Kabeh sing teka liwat perwakilan bekas kelase mbiyen, kudu gelem crita pengalamane ora ketang mung limang menit. Yen ora gelem kudu nyanyi bareng wong wis disedhiyani musike (orgen). Papat; sak durunge Reuni bubar kabeh sing teka diparingi teks lagu; Kemesraan,Syukur, Kapan-Kapan lan Gelang sipatu gelang kanggo nyanyi bareng. Ana sing protes, kenangapa kok kudu nganggo basa Banyumasan, apa ora kewatir diarani ngegung ke Primordialisme. Ketuane, si Anto Cablaka, mbien kelas 3 PAL, njawab; ora, wong iki mung kanggo nguri-uri basa ibu, sing kanggo padinan. Si Anto saiki wis dadi kaji, nganggo kupluk terus, yen ditakoni jare kanggo nutupi rambute sing wis njepluk putih. Katon ing gambar sebelah tengene si Anto ya si Ahmad Djunedi, ing sebelah kiwane AB Soeparno, pensiunan dokter spesialis mata. Manggone nang Wo-nogiri, ora bali nang kampunge yaiku desa Penggalang Kecamatan Adipala, Kab. Cilacap. Wektu semana gandheng sing teka padha padha manula, ya sing dirasa bab mripat, ana sing glukoma, ana sing Katarak, kabeh padha ngru-bung Suparno, padha konsultasi kalebu aku. Ana sing nyletuk: “Wah seneng ya konsultasi gratis.” “Ora apa apa, sekali-sekali gratis, ning yen terus-terusan ya sida bangkrut aku,” mangkono jawabe Suparno. Geeer, kancane padha ngguyu.

Bab crita pengalaman, aku makili kelasku (3 Sos2), nalika semana ana aturan yen sapa sapa sing telat mlebu sekolah, diukum dikon resik halaman sekolah kira-kira limang menit. Pacul wis disediyani dening pihak sekolah. Bapak Suparyadi, Kep. Sekolah, yen wis ana lonceng muni tandha sekolah diwiwiti, terus metu lan jumeneng nang halaman sekolah lan kliling sekolah mbok ana murid sing telat.Wektu semana sekolah SMAN Cilacap bentuke letter U, dadi halamane amba. Nanging gandheng bocah wis gedhe ya akeh akale, padha kucing-kucingan supaya ora konangan. Crita liya; kelasku (3 Sos 2) wis tau discores seminggu ora oleh mlebu sekolah, jalaran pak Tulus, pegawe TU ngrangkep dadi guru nggambar, nalika mulang nggambar ing kelasku disepelekake nang bocah-bocah, jarene mung pelukis biasa dudu guru nggambar weton akademi apa sekolah tinggi. Pak Tulus protes lan protese ditampa pak Kepala Sekolah. Akibate bocah sak klas discores kabeh sajrone seminggu, kang mangka ujian kurang sewulan wektune. Nanging bareng ujian, alhamdullilah lulus kabeh. Aku uga crita salah sijine kancaku sing jenenge Karsono (almarhum) dadi salah sijine Pejabat ing PemKab Cilacap, dadi atasanku senajan dudu atasan langsung. Yen ketemu, ora basan-basanan, nanging yen nang Kantor ya basa, sebab terikat etika. Kanca liya sing makili kelase dhewe-dhewe padha ora gelem crita, mung ana sing makili nyanyi lan Ahmad Djunedi jebul seneng nyanyi, dheweke sedhela-sedhela tampil nang panggung, nyatane swarane ya apik.(*)