Wayah bakda ngisak, Saimit teka neng omahe Karmijan. Isih kambi nyendhekake sepedha ing cagak emper dheweke wis un­dang-undang sing duwe omah. Kabener wektu iku Karmijan lagi enak-enak te­turon neng bangku karo nglaras wirama gendhing-gendhing Palaran saka radhio.

Bareng krungu swarane Saimit, Kar­mijan terus krengkangan tangi lan mba­gekake sing mara dhayoh.

“Wah, kok lehe ayem. Lagi yah mene wis teturon karo ngematake gendhing-gendhing Palaran garapan Condhong Ra­ose Ki Narto Sabdo”, cluluke Saimit glen­dhang-glendheng banjur ajak-ajak, “Mum­pung padhang mbulan, ayo dha njala ae!”

“Ra ngerti petung, kowe iki!” Su­mambunge Karmijan ngemu pameleh. “Iki mau rak naas sasi Tali Wangke. Wong iki dina Jumuwah Wage sasi Apit.”

“Walah, nek nggatekne petungan, menungsa ya ra kober ngrembyah. Sing ika, sing iki!” Saimit mbantah. “Hayo nek ana wong kacilakan megap-megap mangka kabener dina naas, apa kudu ngenteni dina sesuke lagi entuk digawa nyang rumah sakit? Mengko rak malah kedlarung mati no!”

Karmijan njegreg. Saimit mbacutake omong, “Petung ya petung, Jan. ning kudu pilah, nek kanggo wong duwe ga­we mantu, sunatan, tingkeban, ngedeg­ake omah utawa nenandur ya sames­thine nek nganggo petung. Ning upama nyambut gawe kanggo butuh urip pa­dinan, petunge ya angger awak waras. Kejaba saka kuwi nek kanggo bab-bab sing sipate dharurat.”

Embuh bener embuh luput, kojahe Saimit kuwawa ngowahi nalar panger­tene Karmijan. Petunge, waton dheweke madhep mantep olehe percaya marang panguwasane Kang Gawe Urip. Mula te­mahane dheweke kaya kebo dikeluhi, manut marang karepe Saimit.

“Njur nyang endi lehe njala?”

“Neng Kedhung Singkal, Kidul Umbul Tambar, Godo. Iwake kutuk salengen-lengen lan wader cathule gedhe-gedhe,” pratelane Saimit ngyakinake.

Pancen  Saimit lan Karmijan iku kaya tumbu entuk tutup. Duwe hobi padha, seneng njala. Kejaba kanggo lawuh dhe­we, iwak entuk-entukane asring didum-dumake marang tangga teparo lan sanak wedrah. Saengga uripe ing tengah be­brayan bisa sumrambah, ora duwe ka­sepen. Jalaran dumadine rasa kasepen iku merga menungsa luwih seneng mba­ngun tembok tinimbang gawe kreteg panguripan, kreteg panguripan kang bisa dadi sarana sesambungan lan sesama.

Rampung cepak-cepak, jala, kepis, aki cilik lan senter kang diterapake neng bathuk, Karmijan terus pamit sing wedok lan gageyan ngetokake sepedha. Weka­sane wong loro nunggal klangenan ka­sebut banjur bablas tumuju Desa Godo kang yen dilakoni kanthi numpak sepe­dha udakara sakjam.

Tekan Desa Godo senajan lagi jam sanga nanging wis ketok…………